Lekkoatletyka nie bez powodu nazywana jest królową sportu. Najstarsza dyscyplina świata najlepiej oddaje ducha rywalizacji, a podczas zmagań olimpijskich to właśnie jej konkurencje wzbudzają najwięcej emocji. Największe zasługi w popularyzacji lekkoatletyki mają starożytni Grecy, którzy obok zamiłowania do filozofii przejawiali autentyczne upodobanie do rozwiniętej muskulatury, wysportowanej sylwetki i nienagannych proporcji ludzkiego ciała. Szybko wpadli na pomysł, aby wyłaniać co jakiś czas najlepszego biegacza spośród przedstawicieli każdego polis. Stało się to podstawą do stworzenia panhelleńskich igrzysk sportowych, czyli wielkiego święta, w którym udział brali obywatele całej Grecji.
UWAGI:
Na okł. : historia, zasady, trening. Bibliogr. s. 48.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Początki polskiej piłki ręcznej sięgają 1917 r., kiedy legioniści Józefa Piłsudskiego internowani w obozie jenieckim w Szczypiornie (dzisiaj jednej z dzielnic Kalisza) z nudów wymyślili nową grę. Jej zasady były bardzo proste: umieścić wypchany szmatami worek w bramce przeciwnika, używając jedynie rąk. Po wyzwoleniu podkaliskich koszarów w 1918 r. zasady gry przyswoili i przeobrazili stacjonujący tam żołnierze Batalionu Pogranicznego. To właśnie im zawdzięczać należy popularyzację szczypiorniaka w niepodległej Polsce. Chociaż szczypiorniak powszechnie nie jest uważany za ciężki sport, Polscy kibice dobrze wiedzą, jak bardzo potrafi być brutalny. Dramatyczne chwile, jakie przeżył Karol Bielecki podczas meczu ze Słowenią na mistrzostwach Europy w Austrii w 2010 r., a także jego późniejsza postawa, jednoznacznie pokazały, że piłkarze ręczni muszą być silni nie tylko pod względem fizyczności, ale również ? a może przede wszystkim ? psychiki. Żeby jednak dobrze rzucać piłką na hali, oprócz tej siły trzeba mieć jeszcze kilka innych cennych przymiotów. To niezwykła wola walki i hart ducha są cechami, którymi odznaczają się prawdziwi mistrzowie. To przecież ta tkwiąca w głowie siła nie pozwala ustępować w treningach i w ciągłym doskonaleniu swoich umiejętności. To również ona każe zacisnąć zęby podczas nieudanego meczu i dać z siebie wszystko, co najlepsze. Bez niej nie byłoby rywalizacji, nie byłoby pięknych sportowych emocji.
UWAGI:
Na okł. : historia, zasady, trening. Bibliogr. s. [48].
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Pięć albo nawet pięć i pół tysiąca lat przed naszą erą na stepach między Dniestrem a Donem lub jak twierdzą inni w północnym Kazachstanie mieszkający tam ludzie i żyjące tam konie zawarli przymierze. Dla obu stron droga do wspólnego życia była trudna dla konia, czyli zwierzyny łownej, szybkiej i silnej, której upolowanie było możliwe tylko podstępem, i dla łowcy niepozornej istoty, doskonale wiedzącej, czym grozi zbliżenie się do konia na zbyt małą odległość, znalezienie się w zasięgu końskich kopyt i zębów. Wzajemna obawa i uznanie dla talentów strony przeciwnej zrodziły szacunek, ale tak naprawdę złączyło ich zamiłowanie do pokonywania przestrzeni. Pierwszym zadaniem konia, jakie otrzymał od człowieka, było ciągnięcie wozu. Dotychczas do wozów zaprzęgano bydło, ciężkie i niezgrabne, które wolno się poruszało. Wozy nie wytrzymały jednak próby szybkości, gdy zaczęto zaprzęgać do nich konie. Specjalnie dla nich powstał najpierw czterokołowy, a następnie dwukołowy rydwan, podstawowy element wyposażenia armii całego starożytnego świata. Potrzeba doskonalenia umiejętności i rywalizacji, wspólna ludziom i koniom, spowodowała szybki rozwój techniki konstrukcji rydwanów i uprzęży, miała również wpływ na selekcję koni pod kątem wyższej sprawności, którą zapewniały dłuższe kończyny, umiejętność współpracy w zaprzęgu, odwaga. Wyścigi rydwanów były naturalną konsekwencją tych zmian.
UWAGI:
Na okł. : historia, zasady, trening. Bibliogr. s. [48].
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
